مسافرت به هر قصدی که انجام شود برای یک مسافر هوشیار نتایجی را به ارمغان خواهد آورد : همه ما می دانیم آسایش ، آسودگی و امنیت خاطر از دیدگاه هر فرد مفهومی متفاوت با دیگری دارد . مولفه هایش و معیارهایش نیز در جامعه ای با جوامع دیگر متفاوت است .

اما چیزی که اهمیت دارد وجود این عوامل بسیار تاثیر گذار بر زیست انسانی است .به هر اندازه که بیشتر باشند انسان ها خوشبخت تر و سعادتمند تر خواهد بود .

گاهی فقط نگاه کردن به چهره انسان ها نشان می دهد که آن ها در چگونه جامعه ای زندگی می کنند و در چه هوایی نفس می کشند ؟

گاهی از اوقات بررسی آمارها نشان می دهد که زیر ساخت های زندگی سالم برای دست یافتن به آسایش و آسودگی تا چه حد فراهم هستند ؟

حتی شاد بودن که یک حق اولیه برای عموم مردم است تا چه حد وجود دارد ؟

دیدن آدم هایی که می خندند ، پرخاش نمی کنند ، رفتارهای عصبی و غیر اخلاقی از خود نشان نمی دهند و به حقوق دیگران احترام می گذارند .

سفر قبلی من امکان مقایسه ، بررسی و مطالعه میان دو یا چند جامعه انسانی را برایم به وجود آورد .

با دقت بیشتری بود که دریافتم :

اجرای صحیح ، کامل و شفاف قوانین : وجود قانون گذاران و مجریان متعهد به آن و متعهد به حفظ حقوق شهروندی به ارتقای اخلاق و سلامت اجتماعی منجر می شود همچنین این امر نظمی اجتماعی را شکل می دهد که انسان ها قادرند به اولین نیازهایشان که همان آسودگی و امنیت و آسایش است دست یابند .

لازم نیست هر یک از ما پس از سفر و با داشتن تجربه های عینی و عملی به تفاوت میان جوامع مختلف پی می ببریم . امروز رسانه ها این کار را سریع و آسان کرده اند و ملاک ها و معیارهای مقایسه را در اختیارمان قرار می دهند .

 پس به جامعه خودمان با دقت بیشتری نگاه کنیم .

در همه ما آدم ها خصلتی وجود دارد که تا وقتی خودمان مطلبی را تجربه نکنیم محال است به تجربه های یگران اعتماد کنیم . از طرف دیگر در مورد ایرانی هایی که به کشورهای دیگر سفر می کنند و در مورد رفتارهای متناقض شان در آن کشورها خیلی نوشته اند .

در طول سفرم با برخی هموطنان خودم در کشورهای مقصدم آشنا شدم که بعضی از آن ها اولین بار بود به یک سفر خارج از کشور می آمدند ، نوجوان هایی بودند که در مواجهه با دنیایی جدید واکنش های عجیب و غریبی از خودشان نشان می دادند .

بلاتکلیفی و سردرگمی در قبال بسیاری از آزادی های اجتماعی و فرهنگی یکی از اولین واکنش های آن ها بود و بسته به ظرفیت های فردی یا خانوادگی شان ، دیر یا زود جایگاه خود را در این محیط جدید پیدا می کردند :

برخی " رها " می شدند و در این رها شدگی به دنبال چیزهایی بودند که برای به دست آوردن شان دچار محدودیت های اساسی بودند .

گروهی می خواستند از این زمان کوتاه سفر هر جوری که می توانند یا بهتر است بنویسم بهره ببرند . مثلا بازدید از مناطق گردشگری و فرهنگی تاریخی را هم در برنامه سفرشان قرار داده بودند .

اما من کمتر کسی را دیدم که آمده باشد تا با چشم های باز و ذهنی روشن یاد بگیرد و با بهر گیری از توان استدلال و تشخیص بفهمد .

چنین آدم هایی شاید بتوانند از آن چیزهایی که دیده و فهمیده اند راهی برای تغییر زندگی خود و جامعه پیرامون شان پیدا کنند .

به هر حال چیزی که بدیهی است ، وجود تفاوت های بسیار بزرگی در شیوه زندگی و کنترل اجتماعی ، روابط فردی و جمعی در ساکنان کشورها و شهرهای میزبان من با جامعه خودم بودم .

پیش از هر چیز دریافتم که پذیرفتن قانون از سوی همگان و پایبندی به آن ریشه این تفاوت هاست . ما هم در کشور خودمان کمابیش قوانینی داریم که در طول چند دهه برایمان تعریف شده اند . شیوه تعریف کردن این قوانین و اجرای آن ها برای جامعه ایرانی به معنای نهادینه شدن قانون ما نبوده است .

  حال چرا و چه باید کرد ؟ باز هم خواهم نوشت ...

با وجود اصرار شدید خوانندگان و دوستان خوبم که مرا تشویق به نوشتن می کردند ، انگیزه هایم را از دست داده بودم . اما فکر آغاز دوباره با من بود .

یک اتفاق ساده اما تاثیر گذار باعث شد تا نوشتن را دوباره آغاز کنم .

پس از یک سفر که چندان هم طولانی نبود به این نتیجه رسیدم که باید بنویسم : همه ما می دانیم که سفر کردن با تجربه های نو و تازه ای همراه است . ملاقات با آدم هایی که تا امروز نمی شناختی شان و شناختن فرهنگ های دیگر و شیوه زندگی انسان ها در نقاط دیگری از دنیای بزرگ اطراف ما .

مقایسه کردن همه این ها با جامعه و فرهنگی که با آن زندگی می کنیم سبب شد تا تصمیم بگیرم نوشتن را ادامه بدهم .

دوستان خوبم با اشتیاق و علاقه بسیار از من می پرسیدند چه دیده ام و چه حرف های تازه ای برایشان دارم ؟ من لبخند می زدم و سکوت می کردم و آن ها متعجب می شدند که چرا ساکت هستم ؟

تردیدی نیست که هر سفری با خاطرات تلخ و شیرین زیادی همراه است . خاطرات شیرین سفر به دلیل تجربه های تازه ای است که در طول آن کسب می شود .

خاطرات تلخی هم با خودشان به همراه دارد که بیشتر به دلیل مقایسه کردن هاست باعث می شود جوامع مختلف را با هم مقایسه کنی و مدام از خودت بپرسی :

چرا بعضی از انسان ها نمی توانند از ساده ترین حقوق فردی و اجتماعی خود برخوردار باشند ؟

چرا آرامش و امید به زندگی در یک جامعه آن قدر کم است و کمترین حق انتخاب برای یک زندگی شایسته وجود دارد ؟

و بسیاری دیگر از این پرسش ها که ذهن و روح مرا آرام نگذاشت تا دوباره تصمیم گرفتم بنویسم تا وقتی که بتوانم پاسخ پرسش هایم را پیدا کنم .

 ... و ادامه می دهم .