از سیزدهم آبان ماه حدود یک ماه گذشته است ، و چه کسی اهمیت و تاثير این تاریخ بر زندگي اش بی خبر است ?

تاثیری به سزا که نه فقط در زندگی افراد بلکه خانواده ها و حتی در سرنوشت جامعه و کشور بر جا می گذارد . چنان چه کوتاه اندیش نباشیم در می یابیم که حتی تاثیری روانی این تاریخ و آغاز دور دوم تحریم های آمريكا علیه ایران در فرهنگ عمومی ، حوزه های اجتماعی اخلاقی و انسانی تاثیر گذار است و کم هم نیست . شاید ظاهر قضيه این باشد که تحریم ها اقتصادی هستند این امر درست است اما تبعات این تحریم ها تمام ابعاد زندگی ایرانیان را در بر خواهد گرفت .

اگر چه ما مردم فراموشکاری خوانده می شویم اما حتما مناسبت این روز را از یاد نبرده ایم : سیزدهم آبان روز اشغال سفارت آمريكا توسط جمعی از تندروهای انقلابی است که آن زمان خود را دانشجویان پیرو خط امام می خواندند . برخی از آن ها امروز هم سمت های مدیرتی دارند . برخی اصلاح طلب شده اند و گروهی هم ایران را ترک کرده اند و در همان آمريكا که از دیوارهای سفارتش در تهران بالا رفتند ساکن هستند یا فرزندانشان در آن کشور تحصيل می کنند ! به واکنش های مردم خیلی دقت می کنم در تحلیل های اجتماعی و اقتصادی شان که در گفت و گوهای ایشان بازتاب دارد هیچ رابطه ای میان این مناسبت و اوضاع کنونی کشور نمی یابم شاید راست گفته اند که ما مردمان فراموشکاری هستیم ! در تقویم ها این روز را زیرنویس کرده اند در رسانه ملی ، رادیو و تلويزيون ويژه برنامه ای برایش ساخته اند که تکرارها در تکرار است اما آيا این مردم همان مردمان هستند ? نزدیک به چهل سال از آن روزهای پر تب و تاب و سرشار از اشتباه و خطاهای پر درد گذشته است امروز ما زمزمه می کنیم : مذاکره برای حفظ منافع یا دست یافتن به اهداف بزرگ تر چندان اشکالی هم نمی تواند داشته باشد مانند " برجام " که دستاوردهایی هم داشت و کشورمان را در مسیر آرامش موقت قرار داد تا آن که رییس جمهوری جدید فرد اول کشور نه چندان دوست ما ، آمريكا شد! 

از خودم می پرسم اگر دوباره روزی در همان فضاي پر شور و تنش قرار بگیریم مردم کشورمان همان واکنش ها را از خود نشان خواهند داد? با هیجان و فریاد حق خواهی از دیوارها بالا خواهند رفت و آن زمان با خود چه فکری می کنند ?

بالا رفتن از دیوار زحمت دارد ! ممکن است دست و پای آدم زخمی شود ! اما پرسش اصلی این جاست که افتخار هم به دنبال خواهد داشت ? مقصودم افتخار و سربلندی است که تاریخ و فرزندان مان در بلند مدت قضاوت خوشایندی نسبت به این هیجان ها داشته باشند . 

البته بدیهی است که برخی از ما مردم باز هم از دیوارها بالا می رویم . همان کاری که امروز هم انجام می دهیم البته نه دیوار همسایه بلکه دیوار عقاید و برداشت های فردی یا جمعی مان ! آيا آن ها که امروز از دیوار ها بالا می روند و می کوشند تا روابط قدرت و ثروت را افزایش دهند روزی با خود فکر خواهند کرد که چه دستاوردهایی برای نسل های آينده برجا می گذارند ?

دوستان و عزیزان من مسأله مهم اندیشیدن و یا عمیق فکر کردن است . از گذشته ها عبرت بگیریم یک ماه از سیزدهم آبان ماه گذشته است و دور دوم تحریم های آمريكا علیه ایران آغاز شده ، شاید ندانیم رفتارهای امروزمان چه تاثیرهای جبران ناپذیری می تواند بر زندگی آيندگان داشته باشد و چه بازی ها که با سرنوشت شان صورت می دهد . 

از شما می خواهم بیاندیشید و  اندکی فکر کن کنید .

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: