حدود یک ماه از دور دوم تحریم ها علیه ایران آغاز شده است . همه ما راجع به این موضوع گفت و گو می کنیم و ایده ها و نقطه نظرهاي شخصی مان را برای فردایی که در انتظار مان است با دیگران مطرح می کنیم . واکنش های گوناگون و بسیار متفاوتی به این رخداد قطعی در داخل و خارج از کشور صورت می گیرد ، رسانه ها نیز به ابعاد متفاوت این امر می پردازند و نکته جالب توجه تحلیل هایی است که از سوی شبکه های تلویزیونی مختلف ارایه می شود . واقعیت آن است که در میان اندیشمندان و تحلیل گران هیچ گونه همسویی و هم رایی را نمی توان شاهد بود . اما مانند گذشته من بر این موضوع تکیه می کنم که : " همه چیز به خود ما مردم باز می گردد ." این ما هستیم که تعیین خواهیم کرد از این مقطع تاریخی چگونه گذر خواهیم کرد . این ما مردم هستیم که تصمیم می گیریم چه باید بکنیم و چه ها نباید کرد . مساله اصلی باور به حقوق اولیه ای است که در هر شرایطی نمی باید از آن ها غافل ماند . 

با نگاهی به تاریخ این سرزمین در می یابیم که چیزی بسیار مهم که تعیین کننده سرنوشت ماست در این میان گم شده است : " حقوق اولیه ای که خودمان ، خود ما را از آن ها محروم ساخته ایم . سال هاست که این حقوق گم شده اند : ما حق اندیشیدن و راه درست انتخاب کردن را گم کرده ایم . وقتی برای خرید کالاهایی که گمان می کنیم ؛ افزایش قیمت مواجه خواهند شد از دیگران پیشی می گیریم و آن ها را انبار می کنیم پس این خود ما هستيم که به دست خودمان سرنوشت دیگری را برگزیده ایم . این جا دست ها و شکم های ما به جای مغزهایمان فکر می کنند و گمان هم می کنند که درست اندیشیده اند . 

در طول دهه های گذشته ، پیش از پیروزی انقلاب ایران و پس از آن چه برای دولت ها و چه برای مردمی که هرگز فرصت تمرین دموکراسی یا مردمسالاری را به معنای واقعی آن نیافتند اهداف اصلی یا گم شده یا فراموش شده اند . 

اما این بار من به اتفاق روبه رو یمان به عنوان یک فرصت نگاه میکنم و بسیار امیدوارم از این فرصت بتوانیم بهره بگیریم چرا که زمان بازنگری فرا رسیده است . 

سیاست های جهانی ، منطقه ای و دولتی را کنار بگذاریم و راهی تازه بیابیم . اعتقاد دارم انجام این کار ممکن است و برای مردمی که حقيقت را بجویند و گام در راه حقيقت بگذارند رسیدن به اهداف شان غیر ممکن نیست . سیاست ورزی های فردی را به تصمیم گیری های جمعی تبدیل کنیم ، عملكردهاي که در گذشته ما راه برون رفت از مشكلات مان می دانستیم حالا دیگر پاسخ مان را نمی دهند . وضع موجود چاره ای به جز تغییر کردن ندارد پس این تغییر را از خودمان آغاز کنیم . همیاری ، دیگر خواهی ، مقابله با خودخواهی ها و فرد گرایی ها ضرورت هایی هستند که از یادمان رفته است . باز هم تاکید می کنم تحریم های پیش رو فرصت هایی یاد آور هستند که وظايف ما را نشان خودمان خواهند داد . 

      ( فردای منتظر )

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: